“Boss wil ik niet dat je draagt. ”
We lopen tussen rekken kleding op zoek naar de broek. De onvindbare broek voor de 12 jarige met kritische blik. De rekken werden duidelijk overhoop gehaald door ongemanierde soldenjagers. Het shockeert ons beiden. Ik betrap me erop hier en daar wat spullen op te rapen en weer keurig aan knijpertjes te hangen. Nergens zie ik verkoopsters, afdelingsverantwoordelijken, netjes terug op het schap-leggers. Vermoedelijk zijn ze gevlucht. Ik behoor tot de groep van mensen die niet zo goed is in (langdurig) shoppen. Luide muziek en TL lichten jagen me meestal snel de winkels uit. Hier in de INNO is het net leefbaar. Wanneer het geen solden zijn.
Ik denk na over mijn opmerking over Boss terwijl ik met mijn ogen de rekken scan. Lange broek, bredere pijpen. Het lijkt alsof er een paar uur eerder een brandalarm afging en elke klant zijn kleding liet vallen of in de lucht gooide. Het landde lukraak op rekjes, binnenstebuiten hangend aan al bezette kapstokken, hoog op al hoge stapels. Waarom vind ik dat mijn dochter Boss niet mag dragen? Ze leest mijn gedachten en is me voor.
“Waarom eigenlijk niet mama?”
Ik vind een broek. Ze is voor 10 jarigen maar mijn dochter vermoedt dat ze zal passen. Ze lijkt enthousiast en we grabbelen zelfs nog een 2e broek mee. Vlakbij de Boss afdeling vinden we een leeg paskot met vlakbij een poef. Ik plof neer, en hoop me snel juist te kunnen informeren. Mijn kind hoort juiste informatie te krijgen. Geen uit de lucht gegrepen algemeenheden. Ik hoop stiekem dat ze er heel lang over doet, over die 2 broeken.
‘Boss en Fout’ zijn niet de zoektermen die ik nodig heb.. Ik lees over klachten over de kwaliteit van het kledingmerk. Blijkbaar is Boss niet meer meer wat het geweest is. ( Gelukkig )
En dan vind ik wat ik zoek, ene Bertus Bouwman die schrijft voor Duitslandnieuws.NL lijstte het keurig voor me op: “10 keer fout.Duitse bedrijven die worstelen met hun naziverleden.” Ik ga er schuin door en voel me betrapt. Betrapt op onrechtlijnigheid. Betrapt op inconsequentie. BMW, Oetker, Krups,IG Farmen (Bayer, BASF), Audi en ja Hugo Boss. Allemaal hadden ze nazibanden.  Allemaal maakten ze winst op de rug van krijgsgevangenen, allemaal hebben ze de dood van duizenden dwangarbeiders op hun geweten. Kleinzoon Stefan Quandt ( BMW ) is misselijk van wat hij ontdekte over zijn grootvader Günther. Het gordijn gaat open en ik zie een prachtig meisje met haar handen over haar billen glijden.
“Ik denk dat ze goed zit mama”. Ik zet mijn telefoon uit en bewonder mijn dochter. En haar jonge kont. Ook de 2e broek past. We zijn tevreden met het snel vinden van wat we zochten en wandelen richting kassa.
“Boss maakte vroeger de kostuums voor de SS- ers in de Tweede Wereldoorlog schat” zeg ik zonder te zwaar te klinken, ” en ik zie die letters niet graag op je borst of billen staan blinken”. Ze begrijpt het.
“Maar weet je schat, het is al zo lang geleden. Eigenlijk zou je dan ook geen BMW of Audi mogen rijden, en ook geen Dr. Oetker pizza in de oven mogen schuiven.” “Allemaal?” reageert ze verschrikt.

Het is niet nodig om vandaag dit oordeel te vellen, probeer ik nog.
Het is zo lang geleden.

Zo lang geleden.

Maar toch.