De ander die hem ooit beminde. De ander die hij ooit beminde. Wat deed ze, hoe was ze, vond hij het beter dan nu, met mij?

Gedachten die me naar donkere tunnels brengen waar ik best niet in vertoef.
De ander die ik altijd wil overtreffen.
Gebrek aan zelfvertrouwen begrijp ik na lezing op een site over geestelijke gezondheidszorg. Proberen de gedachten te lezen van anderen, in te schatten hoe hij of zij over je denkt, je afvragen waarom ze niet vriendelijk knikte toen je haar kruiste op straat? Laag zelfbeeld.

Het verrast me, dacht nooit dat competitiviteit gelijk stond aan een gebrek aan vertrouwen in je eigen kunnen. Streven leek me sterk, het blijkt dus een kostuum. Daaronder zit een zwak, bibberend konijntje.

Mijn brein lijkt plezier te scheppen te koteren met een brei(n)naald in de meest vieze drab. Bespeelde zij zijn lid op dezelfde manier, met evenveel liefde? Kon ze hem met haar mond naar hemels brengen hoger dan waar hij met mij zweeft? De naald moet je er nu zelf uittrekken. De wond snel dichtduwen, tegen het bloeden. Leg die naald weg! Je weet dat.

Mijn eerste lief moest zich verantwoorden. Dat ik voor hem niet de eerste was. De pijn dat te beseffen, stil te moeten staan bij die ander. Ik kan die als dierlijk omschrijven, pijl in de bil en janken. Ook een soort boosheid, dat de IK moest leren delen. Aanvaarden. Gelukkig helpt de tijd. En brengt die wel eens wat.

Maar die brei(n)naald kotert graag verder.