“Als jij iets wil drinken dame dan sta je maar recht uit de zetel en haal je het!” Een vinnige salamander klemde zich met zijn te scherpe nageltjes rond mijn borstbeen en schoot dan onderlangs mijn sleutelbeen naar de ruggengraat. Zigzaggend rond mijn wervels trippelde hij verder tot hij zich weer vastklemde, ter hoogte van mijn heiligbeen. Ik rilde. Waar kwam die ineens vandaan? Ik staarde voor me uit.

Dagen, nachten, weken, maanden, zomers, natte herfstwinden, kerstslingerverlichting…. alles rijgde zich aan elkaar, een zee van voorbijgang, een bad zonder stop. En jij zou me nooit nog een glas wijn aanbieden.

Je riep het vanuit de keuken, luidruchtig rommelend in schuiven op zoek naar de ontkurker.  En ik antwoordde altijd “ja, is goed, eentje dan” en terwijl murwde ik mijn opgezwollen voeten uit mijn te krappe schoenen en liet me met een zucht in het leer ploffen.